Concord Monitor – Opinie: Les geleerd van de Republikeinse Nationale Conventie

John Buttrick schrijft vanuit zijn Vermont Folk Rocker in zijn Concord-huis, Minds Crossing. Hij is te bereiken via [email protected]

De herinnering aan de Republikeinse Nationale Conventie die mij nog steeds achtervolgt, zijn de geheven vuisten van 2.429 afgevaardigden en duizenden aanwezigen, vergezeld door de kreet “vecht, vecht, vecht.”

Het gebeurde aan het einde van de acceptatietoespraak van kandidaat Donald Trump. Tijdens de driedaagse conventie was het onderwerp eenheid vaak ter sprake gekomen. Naarmate de uren verstreken, voelden mensen zich steeds meer verenigd met opwinding, energie en vreugde. Het culmineerde in dat gedachteloze gezang en het enthousiaste opsteken van vuisten.

Hun greep op eenheid werd opgeofferd aan conformisme, wat E. Stanley Jones “kuddevrees” noemde. Er was geen ruimte meer voor verschillende meningen of inzichten. Het leek erop dat elke weerstand tegen de massa-actie verdwenen was.

Ook bracht dat uitbundige einde van de conventie een pijnlijke herinnering terug. Het was het gezicht van enorme menigten die hun vuisten in de lucht staken met de geestdodende kreet, “zeig-heil” (gegroet overwinning). Het werd keer op keer getoond in Amerikaanse journaals en kranten tijdens de jaren van de Tweede Wereldoorlog en was een constante herinnering aan de blinde toewijding van de vijand aan onderdrukking. Geen enkele redenering of compromis kon de vastberadenheid van die lege menigten doorbreken. Tot op de dag van vandaag roept de herinnering een zorg en een waarschuwing op wanneer er een demonstratie is in een massabeweging die geworteld is in angst en in de vastberadenheid om elke oppositie te domineren.

Op de Republikeinse Nationale Conventie leek er meer dan een zweem van zelfingenomen kuddegevoelens te zijn in dat schouwspel van geheven vuisten en gescandeerde “vecht”-leugens. Het was geen stap richting grotere eenheid. Het was meer een verdrinking van rede en beleefdheid zonder ruimte voor de diversiteit die essentieel is voor een democratie. Het leek meer op “de collectieve wijsheid van individuele onwetendheid,” zoals Thomas Carlyle ooit schreef.

Een anonieme bron suggereert dat zo’n uitbarsting van massa-acties “een fatale toestand voor het denken” is. In plaats van te bewegen richting meer eenheid, vergrootten de afsluitende capriolen op de Republikeinse Conventie de verdeeldheid in ons land, waardoor iedereen die niet in staat of niet bereid is om een ​​vuist te heffen tegen de oppositie, buitengesloten werd. Ze leken te zeggen: “onze manier of geen manier.” Hun betekenis van eenheid wordt gedefinieerd als “het eens zijn met een bijzonder exclusief standpunt.”

Partijconventies en politieke bijeenkomsten moeten die verleidelijke momenten van zelfverheerlijkende vuistpompen en ‘vecht’-leuzen afwijzen die het enthousiasme in de laatste sessie van de Republikeinse Nationale Conventie hebben vastgelegd. Tijdens de komende verkiezingscampagne voor een openbaar ambt moeten kandidaten en politieke partijen de gevaren erkennen van het aanmoedigen van acties die worden aangewakkerd door angst en afhankelijkheid van de exclusiviteit van hun specifieke zaak. Als zo’n beweging zou slagen, zou dit resulteren in de ondergang van de democratie en de oplegging van een autocratie. Bovenal zou het leiden tot de onderdrukking van iedereen die zich verzet tegen of het oneens is met het beleid van de dwingende overheid.

Het streven naar eenheid onder de Amerikaanse bevolking is prijzenswaardig. Het wordt echter verdeeldheid zaaiend als eenheid wordt opgevat als onbetwiste loyaliteit aan een bepaalde persoon of platform. Eenheid in Amerika betekent samen streven naar een perfectere unie. Het betekent overeenkomen om samen de beste manier te vinden om een ​​vreedzamere en rechtvaardigere toekomst te bereiken. Er zullen veel meningsverschillen zijn.

Republikeinen, Democraten en onafhankelijken kunnen verschillende visies, middelen en methoden bieden om onze overheid en maatschappij te verbeteren. Maar ze moeten vrij zijn van emotiegedreven dwang als manier om een ​​bepaalde visie op het politieke en sociale leven af ​​te dwingen. Het is tijd om het menselijk intellect en de redeneervaardigheden te vertrouwen en de bijdrage van de stem van elke burger te respecteren. Het is tijd om het idee op te geven dat perfectie kan worden bereikt met één bepaalde visie.

Een verenigd Amerika begint met een beschaafd, kwestiegedreven, beredeneerd verkiezingsproces dat de inbreng van alle standpunten omvat. Als er een acceptabele spreuk is, kan het een handgeklap zijn: “stem!” “stem!” “stem!”