close
close

Billy Joel MSG-residentie eindigt met Axl Rose, grote verrassingen

toneelstuk

NEW YORK – Het leven is een reeks van hallo’s en afscheid nemen, zoals Billy Joel opmerkt in “Say Goodbye to Hollywood.”

Zijn laatste residency-show in Madison Square Garden op donderdagavond zou eerder onder die laatste categorie kunnen vallen, aangezien Joel tijdens zijn 2,5 uur durende reeks hits even de tijd nam om herinneringen op te halen aan de locatie die vijftig jaar lang zijn toevluchtsoord was geworden.

Onder zijn erelijst van herinneringen: de eerste artiest die in het (nieuwe) Yankee Stadium speelde. De laatste artiest die in het Shea Stadium speelde. De eerste Amerikaanse artiest die een volledig concert gaf in de Sovjet-Unie. Een opmerkelijk optreden voor 500.000 mensen in het Colosseum in Rome.

“Maar van allemaal,” zei Joel, terwijl hij met een glimlach voorover op zijn piano leunde, “is DIT de beste.”

Meer: Def Leppard, Journey en Steve Miller dansen vijf uur lang mee op rockmuziek

Het uitverkochte evenement op donderdag – bijna 20.000 trouwe fans van over de hele wereld waren tot de nok toe gevuld – markeerde Joëls 150e optreden op deze geroemde locatie en de 104e in zijn tienjarige ambtstermijn als Koning van de Tuin.

Zijn mentaliteit is nog steeds erg toekomstgericht: hij heeft al aangegeven dat hij niet aan stoppen denkt.

Maar ook al zal Joel waarschijnlijk terugkeren naar de locatie die hij “magisch” noemt, zijn residentiefinale had een speciale sfeer, evenals een enigszins geschudde setlist, optredens van zijn twee schattige dochters en een paar onverwachte gasten.

Setlist van Billy Joel: Wat zong hij tijdens zijn laatste residency-show in Madison Square Garden?

De openingsmelodieën waren voor de aandachtige luisteraars doordrenkt van betekenis.

Joel, 75, kwam zoals altijd in het donker het podium op en samen met zijn onberispelijke band van vaste gasten stortte hij zich op “Miami 2017 (Seen the Lights Go Out on Broadway)”, zijn meest New Yorkse nummers met een New Yorks thema (sorry, “New York State of Mind”) en rolde hij door naar “Pressure”, de meest passende belichaming van Joels sarcastische kant.

Het heerlijk cynische “The Entertainer” barstte ook van de ironie deze avond, toen Joel, een van de succesvolste artiesten in de moderne muziekgeschiedenis, met zijn alomtegenwoordige scepsis zong over een zanger die ervan uitgaat dat hij een has-been zal worden.

Joel week niet enorm af van zijn gebruikelijke MSG-setlists – die altijd iets meer leunen op albumtracks dan op zijn stadionvullende hitfestivals – en speelde zelfs drie nummers minder dan tijdens zijn residentieshow in juni. (“Turn the Lights Back On,” zijn terugkeerballad van eerder dit jaar behoorde tot de afgeblazen nummers.

Maar de toevoeging van “This is the Time,” dat hij dit decennium maar bij een handvol shows heeft gespeeld en op verzoek van zijn vrouw Alexis heeft uitgevoerd, heeft ongetwijfeld meer dan een paar brok in de keel veroorzaakt. Het nummer uit 1985 doet pijn van weemoed, een begrijpelijke emotie op deze sentimentele avond.

Joels meest bekwame compositie, “New York State of Mind”, werd gebracht met een soulvolle zang bedekt met grindstof, en de omweg halverwege het nummer in “River of Dreams”, toen de fantastische multi-instrumentalist Crystal Taliefero het podium deed schudden met haar krachtige uitvoering van “River Deep, Mountain High”, geëlektrificeerd.

Natuurlijk zorgde “Scenes from an Italian Restaurant”, dat je met zijn kronkelende reis van tijdpatronen en genreverschuivingen besluipt, ervoor dat fans van de vloer tot de achterste rij van het balkon opstonden en meeschreeuwden met de saga van Brenda en Eddie en hen uitzwaaiden.

Wie trad er op met Billy Joel tijdens zijn laatste residentieconcert?

Joel is niet zo van de gimmicks en gasten – ook al is er in de afgelopen tien jaar een genre-overschrijdende cast langsgekomen van Bruce Springsteen tot Trey Anastasio tot Olivia Rodrigo – maar het zou vreemd zijn geweest niet voor verrassingen zorgen.

Missie volbracht.

Terwijl Joel het mooie en ontroerende “Vienna” afsloot – en zijn jongere broer, die daar woont, in het publiek aanwees – sprong Jimmy Fallon naar voren met zijn gebruikelijke puppy-achtige energie om te tjilpen over “het getuige zijn van de geschiedenis vanavond.”

Een blauwe banier ter herdenking van Joëls 150e verjaardage Boven het podium werd een MSG-optreden gegeven, terwijl Joel er met nederige waardering naar keek.

Fallon was nauwelijks van het podium afgekomen toen Joels dochters, Della Rose, 8, en Remy, 6, naar hun Girl Dad renden en op zijn piano klommen. Terwijl Joel ‘My Life’ inzette, sprong Della Rose naar beneden en bewoog het podium als een natuurtalent, waarbij ze het publiek leidde in een clap-a-thon en handgebaren maakte om de tekst te begeleiden (haar zus was ondertussen volkomen verbijsterd).

“Dank je wel, Madison Square Garden,” zei ze direct in de microfoon voordat ze het podium verliet, wat Joel ertoe bracht zijn hoofd te schudden, te glimlachen en te mijmeren: “Hoe volg je DAT?”

Nou ja, misschien door Axl Rose te verwelkomen, gekleed in een zwart met pailletten versierd jasje en een zonnebril, om te jammen op Wings’ “Live and Let Die” (dat Guns ‘N Roses in 1991 coverde) en AC/DC’s “Highway to Hell.”

Rose liet een paar kreten horen en deed een paar shuffle-moves, terwijl Joel zich als een rockster gedroeg door een elektrische gitaar om te doen.

Joels gebruikelijke afsluiter van de show, het gitaarshreddernummer “You May Be Right”, leverde een comeback op van Rose, die er duidelijk van genoot om de klassieker met Joel te zingen, evenals hun strakke finale van Led Zeppelin’s “Rock and Roll”.

Meer: Olivia Rodrigo pronkt met haar brutaliteit en gevoeligheid nu de GUTS-tournee terugkeert naar de VS

Billy Joel laat fans achter met een ‘Souvenir’

Terwijl de zaallichten aangingen, klonk Joels introspectieve ballad, “Souvenir,” over de speakers van de zaal. Het nummer van het album “Streetlife Serande” uit 1974 is snel – twee minuten lang – contemplatief en zorgt voor een emotionele klap.

“And your mementos will turn to dust/but that’s the price you pay/for every year’s a souvenir,” zingt Joel, een belangrijke herinnering om dit decennium van optredens nooit als vanzelfsprekend te beschouwen.